KreuBusull

Violinisti i njohur Klaidi Sahatçi, në Tiranë me një koncert që premton surpriza

Intervistoi Tea Kola

Fotografia Fani Aliko

Klaidi​ ​Sahatçi, violinisti me famë botërore është koncertmaestri i parë i Orkestrës Tonhalle në Zyrih i cili luan solo, muzikë dhome dhe është gjithashtu edhe një profesor i njohur muzike në Zvicrën italiane. Artisti i apasionuar që në fëmijëri pas muzikës klasike ka një karrierë të pasur e të suksesshme në skenat ndërkombëtare të Europës dhe botës.

Në këtë intervistë për Bordo.al, violisti rrëfen dashurinë e madhe për muzikën, e cila u shpreh përmes instrumentit të violinës, tashmë me një Stradivari të çmuar  të vitit 1719. Arsyeja pse Klaidi vjen në Tiranë në këtë fund shtatori është një koncert për publikun shqiptar i cili rezervon shumë surpriza në pjesët që artisti do të luajë, duke rikthyer në vëmendje për të gjithë muzikën e njohur shqiptare të përpunuar nga kompozitori Aleksandër Peçi. Sahatçi tregon për Bordo.al gjithë emocionet e skenave më të mëdha, kritikat, paragjykimet dhe momentet më të mira të jetës profesionale, eksperiencën sfiduese në mësimdhënie dhe projektet e reja profesionale. Dashuria për violinën është trashëguar edhe te djali i tij 11-vjeçar, Aleksandri. Klaidin dhe pianisten Merita Rexha i takuam në Universitetin e Arteve, teksa bënin provat, përpara koncertit. Për të gjithë të apasionuarit ndaj muzikës klasike, ju ftojmë të ndiqni koncertin e mjeshtrit Klaidi Sahatçi ditën e nesërme në ora 19.00 në Universitetin e Arteve…

Kur​ ​nisi​ ​dashuria​ ​për​ ​muzikën​ ​e​ ​violinën​ ​dhe​ ​pse​ ​zgjodhët​ ​pikërisht​ ​këtë​ ​instrument​ ​muzikor? 

Dashuria​ ​paraprakisht​ ​ka​ ​nisur​ ​me​ ​muzikën​ ​sepse​ ​prindërit​ ​e​ ​mi​ ​sidomos​ ​im​ ​atë​ ​duke​ ​parë aftësitë​ ​e​ ​mia​,​ ​talentin​ ​dhe​ ​veshin​ ​në​ ​muzikë​ ​vendosi​ ​që​ ​të​ ​më​ ​jepte​ ​një​ ​instrument muzikor​ ​dhe​ ​zgjedhja​ ​është​ ​bërë​ ​nga​ ​një​ ​profesor,​ ​nuk​ ​ka​ ​qenë​ ​zgjedhja​ ​ime.​ ​Ndryshe​ ​nga​ ​tani​ ​që fëmija​ ​pyetet​ ​çfarë​ ​instrumenti​ ​do​ ​që​ ​të​ ​studiojë,​ ​bëhet​ ​fjalë​ ​për​ ​vitin​ ​1978​ ​kur​ ​shkova​ ​me​ ​tim​ ​atë tek​ ​shkolla​ ​muzikore,​ ​takuam​ ​një​ ​profesor​ ​i​ ​cili​ ​më​ ​pa​ ​nga​ ​duart​ ​e​ ​më​ ​tha​ ​“Me​ ​që​ ​i​ ​ke​ ​duart​ ​e vogla​ ​është​ ​mirë​ ​që​ ​të​ ​zgjedhësh​ ​violinë.​ ​Ishte​ ​zgjedhja​ ​e​ ​të​ ​tjerëve,​ ​megjithatë​ ​për​ ​mua​ ​ka​ ​qenë kënaqësi​ ​dhe​ ​isha​ ​mjaft​ ​i​ ​ekzaltuar​ ​me​ ​këtë​ ​instrument​ ​në​ ​dorë,​ ​me​ ​kuriozitetin​ ​e​ ​një​ ​fëmije. Muzika​ ​ishte​ ​ajo​ ​që​ ​doja​ ​të​ ​bëja,​ ​pastaj​ ​instrumenti​ ​ishte​ ​mjeti​ ​shprehës,​ ​u​ ​zgjodh​ ​rastësisht,​ ​por nuk​ ​ishte​ ​një​ ​zgjedhje​ ​e​ ​keqe​ ​se​ ​dola​ mjaft ​mirë.

U​ ​përshtatët​ ​shpejt​ ​me​ ​këtë​ ​instrument?

Si​ ​çdo​ ​njeri​ ​që​ ​do​ ​të​ ​marrë​ ​një​ ​instrument,​ ​fillova​ ​me​ ​studimin​ ​dhe​ ​u​ ​përshtata.​ ​Ndonjëherë​ ​nuk​ ​e di​ ​në​ ​jetën​ ​tënde​ ​se​ ​kush​ ​mund​ ​të​ ​jetë​ ​më​ ​e​ ​mira:​ ​pianoja,​ ​klarineta​ ​ose​ ​trombeta​ ​dhe​ ​kur​ ​je​ ​më​ ​i madh​ ​në​ ​moshë​ ​mund​ ​të​ ​thuash​ ​se​ ​mund​ ​të​ ​kisha​ ​bërë​ ​më​ ​mirë​ ​një​ ​instrument​ ​tjetër,​ ​por​ ​në fundit​ ​të​ ​vazhdon​ ​të​ ​jesh​ ​i​ ​lidhur​ ​me​ ​atë​ ​që​ ​je.​ ​Dashuria​ ​për​ ​muzikën​ ​lindi​ ​nëpërmjet​ ​instrumentit të​ ​violinës.

Gjatë​ ​karrierës​ ​suaj​ ​të​ ​pasur​ ​artistike​ ​duhet​ ​të​ ​keni​ ​ndërruar​ ​shumë​ ​violina,​ ​apo​ ​jo?​ ​Po​ ​violina​ ​me të​ ​cilën​ ​luani​ ​tani,​ ​a​ ​ka​ ​një​ ​histori​ ​apo​ ​rëndësi​ ​të​ ​veçantë​ ​për​ ​ju?

Mund​ ​t’i​ ​kem​ ​rënë​ ​disa​ ​violinave,​ ​pastaj​ ​kam​ ​provuar​ ​edhe violina​ ​të​ ​cilat​ ​për​ ​arsye​ ​të​ ​ndryshme​ ​nuk më​ ​kanë​ ​kënaqur,​ ​ose​ ​kam​ ​luajtur​ ​me​ ​to​ ​përkohësisht,​ ​por​ ​përmend​ ​disa​ ​dhjetëra​ ​violina.​ ​Violina që​ ​luaj​ ​tani​ ​është​ ​e​ ​bërë​ ​nga​ ​mjeshtri​ ​i​ ​madh​ ​Stradivari​ ​dhe​ ​i​ ​përket​ ​një​ ​periudhe​ ​të​ ​vitit​ ​1719​ ​ku Stradivari​ ​ka​ ​bërë​ ​violinat​ ​më​ ​të​ ​mira​ ​të​ ​jetës​ ​së​ ​tij.​ ​Kjo​ ​quhet​ ​“Periudha​ ​e​ ​Artë”​ ​nga​ ​1710-1720, periudha​ ​në​ ​të​ ​cilën​ ​janë​ ​realizuar​ ​violinat​ ​më​ ​të​ ​mira.

Po​ ​një​ ​koleksion​ ​violinash,​ ​a​ ​keni?

Nuk​ ​jam​ ​pasanik,​ ​nuk​ ​mund​ ​të​ ​them​ ​se​ ​kam​ ​një​ ​koleksion,​ ​por​ ​janë​ ​violina​ ​të​ ​blera​ ​të​ ​fillimit​ ​të viteve​ ​‘900,​ ​janë​ ​violina​ ​italiane​ ​të​ ​viteve​ ​1927-1929.​ ​Unë​ ​jam​ ​shumë​ ​i​ ​apasionuar​ ​pas​ ​këtyre instrumenteve​ ​dhe​ ​kur​ ​mundem​ ​i​ ​blej.​ ​Ndonjëherë​ ​ja​ ​jap​ ​edhe​ ​studentëve,​ ​përkohësisht.​ ​I​ ​jap mundësinë​ ​të​ ​luajnë​ ​me​ ​to​ ​për​ ​një​ ​periudhë​ ​të​ ​caktuar​ ​kohore.

Çfarë​ ​ju​ ​sjell​ ​në​ ​Tiranë​ ​në​ ​këtë​ ​fund​ ​shtatori?​ ​A​ ​keni​ ​një​ ​arsye​ ​të​ ​veçantë?

Këtë​ ​herë​ ​në​ ​Tiranë​ ​vij​ ​me​ ​shumë​ ​kënaqësi,​ ​i​ ​ftuar​ ​nga​ ​kompozitori​ ​i​ ​njohur​ ​Aleksandër​ ​Peçi. Ishte​ ​nisma​ ​e​ ​tij,​ ​meqë​ ​kisha​ ​luajtur​ ​paraprakisht​ ​me​ ​pianisten​ ​Merita​ ​Rexha​ ​Tërshana​ ​rapsodinë e​ ​tij​ ​koncertante​ ​për​ ​violinë​ ​e​ ​piano​ ​në​ ​pianodrom​ ​para​ ​disa​ ​vitesh.​ ​Kompozitori​ ​ishte​ ​i​ ​kënaqur me​ ​rezultatin​ ​dhe​ ​vendosi​ ​që​ ​ta​ ​sjellë​ ​edhe​ ​me​ ​orkestër.​ ​Për​ ​punimin​ ​me​ ​orkestër​ ​ai​ ​u​ ​bë​ ​nismëtar që​ ​ta​ ​sillnim​ ​me​ ​orkestrën​ ​e​ ​radio-televizionit​ ​ku​ ​marrin​ ​pjesë​ ​të​ ​njëjtët​ ​protagonistë​ ​në​ ​orkestër  dhe​ ​Sokol​ ​Tota​ ​si​ ​menaxher​ ​i​ ​orkestrës.​ ​Kam​ ​ardhur​ ​për​ ​të​ ​luajtur​ ​rapsodinë​ ​koncertante​ ​të Aleksandër​ ​Peçit,​ ​si​ ​dhe​ ​do​ ​luaj​ ​një​ ​pjesë​ ​unë​ ​me​ ​orkestrën​ ​të​ ​Saint-Saens​ ​që​ ​quhet​ ​Introduktion dhe​ ​Rondo​ ​Capriccioso.

Çfarë​ ​surprizash​ ​premton​ ​kjo​ ​shfaqje​ ​për​ ​publikun​ ​shqiptar?

Surprizat​ ​do​ ​të​ ​jenë​ ​jo​ ​më​ ​shumë​ ​për​ ​Saint-Saens,​ ​një​ ​pjesë​ ​e​ ​njohur​ ​dhe​ ​e​ ​vlerësuar,​ ​surpriza mund​ ​të​ ​them​ ​se​ ​do​ ​të​ ​jetë​ ​për​ ​muzikën​ ​e​ ​Peçit​ ​me​ ​motivet​ ​që​ ​ne​ ​njohim.​ ​Janë​ ​motive​ ​popullore si​ ​“Bilbili​ ​me​ ​vesë”,​ ​ose​ ​“Valle​ ​e​ ​rëndë​ ​burrash”,​ ​motive​ ​nga​ ​këngët​ ​e​ ​Vaçe​ ​Zelës.​ ​Janë​ ​që​ ​të gjithë​ ​artistë​ ​me​ ​të​ ​cilët​ ​Peçi​ ​ka​ ​punuar​ ​në​ ​karrierën​ ​e​ ​tij​ ​dhe​ ​surpriza​ ​është​ ​përpunimi​ ​orkestral që​ ​ai​ ​ka​ ​bërë.​ ​Publiku​ ​do​ ​të​ ​ketë​ ​mundësinë​ ​që​ ​të​ ​dëgjojë​ ​diçka​ ​të​ ​njohur,​ ​por​ ​të​ ​shprehur​ ​në mënyrën​ ​bashkëkohore​ ​të​ ​kompozitorit​ ​Aleksandër​ ​Peçi.

Pra,​ ​do​ ​të​ ​riktheni​ ​në​ ​vëmendjen​ ​e​ ​publikut​ ​muzikën​ ​shqiptare?

Po,​ ​muzikë​ ​shqiptare​ ​të​ ​përpunuar​ ​si​ ​muzikë​ ​e​ ​kultivuar​ ​me​ ​elemente​ ​të​ ​muzikës​ ​bashkëkohore, ​ ​mund​ ​të​ ​jenë​ ​edhe​ ​disonanca​ ​të​ ​cilat​ ​për​ ​mendimin​ ​tim​ ​mund​ ​t’i​ ​japin​ ​një​ ​pasuri​ ​kësaj vepre.

Si​ ​është​ ​të​ ​luash​ ​muzikë​ ​në​ ​skenat​ ​më​ ​të​ ​mëdha​ ​të​ ​botës​ ​dhe​ ​si​ ​ndiheni​ ​kur​ ​merrni​ ​vlerësimet maksimale​ ​të​ ​kritikëve​ ​të​ ​rëndësishëm​ ​të​ ​muzikës​ ​botërore?

Në​ ​fillim​ ​fare,​ ​kur​ ​isha​ ​i​ ​ri​ ​kjo​ ​gjë​ ​më​ ​bënte​ ​një​ ​efekt​ ​më​ ​të​ ​madh.​ ​Kam​ ​pasur​ ​më​ ​shumë​ ​frikë​ ​kur isha​ ​pjesë​ ​e​ ​skenave​ ​më​ ​të​ ​mëdhaja,​ ​ngaqë​ ​dija​ ​historinë​ ​se​ ​kush​ ​ka​ ​luajtur​ ​aty​ ​dhe​ ​publiku​ ​që është​ ​shumë​ ​kërkues​ ​e​ ​njohës​ ​i​ ​mirë​ ​i​ ​pjesëve​ ​të​ ​bën​ ​që​ ​të​ ​ndjesh​ ​presion.​ ​Me​ ​eksperiencën​ ​dhe me​ ​moshën​ ​jam​ ​mësuar​ ​dhe​ ​kam​ ​kuptuar​ ​se​ ​ne​ ​mund​ ​të​ ​luajmë​ ​në​ ​të​ ​njëjtën​ ​mënyrë​ ​në​ ​të​ ​gjitha skenat.​ ​E​ ​rëndësishme​ ​është​ ​që​ ​të​ ​sjellim​ ​profesionalitetin​ ​dhe​ ​frymëzimin​ ​tonë.​ ​Unë​ ​mundohem që​ ​të​ ​luaj​ ​njësoj​ ​si​ ​në​ ​Tiranë,​ ​edhe​ ​në​ ​Berlin​ ​ose​ ​Tokio.​ ​Kjo​ ​të​ ​bën​ ​të​ ​mbash​ ​një​ ​disiplinë​ ​dhe nivel​ ​të​ ​lartë.​ ​Në​ ​qoftë​ ​se​ ​kritikat​ ​janë​ ​realiste​ ​dhe​ ​ndihmëse,​ ​ne​ ​si​ ​artistë​ ​reflektojmë​ ​mbi​ ​to​ ​dhe mund​ ​të​ ​na​ ​ndihmojë​ ​edhe​ ​për​ ​ato​ ​që​ ​ne​ ​nuk​ ​i​ ​shohim.​ ​Janë​ ​elementë​ ​që​ ​na​ ​ndihmojnë​ ​për​ ​të pasuruar​ ​dhe​ ​modifikuar​ ​interpretimin.​ ​Ndodh​ ​që​ ​ka​ ​edhe​ ​kritika​ ​ofenduese.​ ​Ka​ ​kritikë​ ​të​ ​huaj​ ​që kanë​ ​paragjykime​ ​që​ ​ti​ ​vjen​ ​nga​ ​një​ ​vend​ ​i​ ​vogël​ ​e​ ​i​ ​pafuqishëm,​ ​ose​ ​që​ ​nuk​ ​e​ ​kemi​ ​traditë muzikën​ ​klasike​ ​si​ ​Gjermania​ ​ose​ ​Italia.​ ​Nuk​ ​janë​ ​të​ ​shumtë,​ ​por​ ​paragjykimi​ ​ekziston.​ ​Ne​ ​si instrumentistë​ ​shqiptarë​ ​të​ ​vendeve​ ​të​ ​vogla​ ​na​ ​duhet​ ​të​ ​tregojmë​ ​jashtëzakonisht​ ​më​ ​tepër zotësinë​ ​tonë​ ​ndaj​ ​këtyre​ ​njerëzve.

A​ ​keni​ ​të​ ​fiksuar​ ​në​ ​memorie​ ​një​ ​moment​ ​në​ ​të​ ​cilin​ ​këni​ ​përjetuar​ ​një​ ​emocion​ ​të​ ​fortë​ ​gjatë shfaqjeve?

Po,​ ​ka​ ​momente​ ​të​ ​ndryshme​ ​gjatë​ ​shfaqjeve:​ ​Festivali​ ​“Different​ ​Trains”​ ​kam​ ​pasur​ ​momente nga​ ​më​ ​të​ ​mirat​ ​e​ ​karrierës​ ​sime,​ ​përmend​ ​një​ ​nga​ ​koncertet​ ​më​ ​të​ ​mira​ ​që​ ​kam​ ​bërë​ ​me​ ​Meritën kur​ ​kemi​ ​luajtur​ ​Sonatën​ ​e​ ​Shtrausit,​ ​CD-ia​ ​ime​ ​“Albanian​ ​Memories”​ ​me​ ​pianisten​ ​Dhurata Lazo​ ​ka​ ​qenë​ ​një​ ​arritje​ ​e​ ​jetës​ ​sime​ ​me​ ​këto​ ​pjesë​ ​të​ ​muzikës​ ​shqiptare.​ ​Kjo​ ​më​ ​ka​ ​sjellë​ ​shumë kënaqësi​ ​sepse​ ​e​ ​kemi​ ​realizuar​ ​me​ ​forcat​ ​tona​ ​dhe​ ​ja​ ​kemi​ ​dalë.​ ​Janë​ ​edhe​ ​shumë​ ​koncerte​ ​të tjera​ ​edhe​ ​me​ ​orkestrën​ ​dhe​ ​me​ ​një​ ​dirigjent​ ​të​ ​madh,​ ​me​ ​të​ ​cilët​ ​arrin​ ​një​ ​kulminacion​ ​të​ ​cilin​ ​si solist​ ​nuk​ ​e​ ​arrin​ ​dot.​ ​Unë​ ​i​ ​kam​ ​rënë​ ​violinës​ ​edhe​ ​në​ ​burg,​ ​në​ ​Itali​ ​me​ ​kolegët​ ​e​ ​mi​ ​të​ ​Scala-s. Kemi​ ​luajtur​ ​për​ ​të​ ​burgosurit​ ​dhe​ ​kjo​ ​ka​ ​qenë​ ​një​ ​nga​ ​eksperiencat​ ​më​ ​interesante​ ​të​ ​jetës​ ​sime. Përpara​ ​këtij​ ​publiku​ ​të​ ​pazakonshëm,​ ​nga​ ​njëra​ ​anë​ ​luaja​ ​e​ ​nga​ ​ana​ ​tjetër​ ​kisha​ ​shumë​ ​mendime në​ ​kokë.​ ​Mendon​ ​që​ ​këta​ ​njerëz​ ​kanë​ ​bërë​ ​një​ ​gjë​ ​jo​ ​të​ ​mirë​ ​në​ ​jetë​ ​dhe​ ​ti​ ​luan​ ​muzikë​ ​për shpirtin​ ​e​ ​tyre.​ ​Ishte​ ​një​ ​eksperiencë​ ​e​ ​jashtëzakonshme​ ​ku​ ​u​ ​ndjeva​ ​si​ ​mjek​ ​e​ ​si​ ​psikolog.

Si​ ​ka​ ​qenë​ ​eksperienca​ ​e​ ​mësimdhënies​ ​suaj​ ​në​ ​Universitet?​ ​A​ ​janë​ ​të​ ​rinjtë​ ​sot​ ​të​ ​prirur​ ​drejt muzikës​ ​klasike?

Unë​ ​jap​ ​mësim​ ​në​ ​Zvicrën​ ​italiane,​ ​në​ ​Lugano.​ ​Kam​ ​studentë​ ​nga​ ​shumë​ ​shtete,​ ​sidomos​ ​nga Italia.​ ​Mësimdhënia​ ​për​ ​mua​ ​është​ ​një​ ​sfidë,​ ​por​ ​edhe​ ​diçka​ ​që​ ​kam​ ​nevojë​ ​të​ ​bëj,​ ​duke​ ​u shpjeguar​ ​të​ ​tjerëve​ ​vë​ ​nganjëherë​ ​në​ ​dyshim​ ​edhe​ ​bindjet​ ​e​ ​mia.​ ​Mundohem​ ​që​ ​studentët​ ​t’i përgatis​ ​jo​ ​vetëm​ ​teknikisht​ ​e​ ​muzikalisht,​ ​por​ ​t’i​ ​formoj​ ​edhe​ ​si​ ​njerëz.​ ​I​ ​jap​ ​eksperiencën​ ​time nga​ ​një​ ​vend​ ​i​ ​vogël​ ​e​ ​pa​ ​gjëra​ ​luksi,​ ​se​ ​si​ ​ne​ ​kemi​ ​arritur​ ​karrierën​ ​me​ ​thonj​ ​e​ ​shumë​ ​vështirësi. Njeriu​ ​në​ ​momentë​ ​të​ ​vështira​ ​arrin​ ​të​ ​gjejë​ ​forcat​ ​më​ ​të​ ​fshehura​ ​në​ ​vetvete.​ ​I​ ​them​ ​gjithmonë studentëve​ ​të​ ​gjejnë​ ​forcën​ ​për​ ​të​ ​kaluar​ ​kufirin.​ ​Në​ ​Itali​ ​kanë​ ​akoma​ ​shumë​ ​interes​ ​për​ ​muzikën klasike.​ ​Ata​ ​janë​ ​të​ ​vetëdijshëm​ ​që​ ​kanë​ ​diçka​ ​speciale.​ ​Kjo​ ​është​ ​një​ ​muzikë​ ​e​ ​kultivuar​ ​që duhet​ ​të​ ​ulesh​ ​e​ ​të​ ​mendosh,​ ​të​ ​bësh​ ​njëfarë​ ​refleksioni.​ ​Jo​ ​të​ ​gjithë​ ​duan​ ​ta​ ​bëjnë​ ​këtë​ ​gjë,​ ​vetëm të​ ​privilegjuarit,​ ​jo​ ​të​ ​gjithë​ ​të​ ​rinjtë​ ​e​ ​pëlqejnë​ ​këtë​ ​gjë,​ ​por​ ​ne​ ​e​ ​bëjmë​ ​të​ ​aksesueshme​ ​nga​ ​të gjithë.

Cilat​ ​projektet​ ​tuaja​ ​të​ ​tjera​ ​profesionale​ ​pas​ ​shfaqjes​ ​në​ ​Tiranë?

Pas​ ​këtij​ ​projekti​ ​kam​ ​një​ ​recital​ ​në​ ​jug​ ​të​ ​Italisë​ ​me​ ​një​ ​pianist​ ​i​ ​cili​ ​është​ ​njëkohësisht​ ​edhe miku​ ​im,​ ​Augusto​ ​Narducci​ ​ku​ ​do​ ​të​ ​luaj​ ​pjesë​ ​që​ ​nga​ ​Bah-u,​ ​tek​ ​Moxart,​ ​Bethoven​ ​dhe Saint-Saens.​ ​Më​ ​pas​ ​edhe​ ​projekte​ ​me​ ​orkestrën,​ ​si​ ​dhe​ ​shumë​ ​projekte​ ​muzikë​ ​dhome​ ​në​ ​trio​ ​ku do​ ​të​ ​luaj​ ​kompozitorë​ ​zviceranë.​ ​Kam​ ​edhe​ ​një​ ​projekt​ ​tjetër​ ​me​ ​Shuman​ ​dhe​ ​Kazela​ ​i​ ​cili​ ​është kompozitor​ ​italin​ ​i​ ​900-ës,​ ​kam​ ​shumë​ ​projekte​ ​interesante​ ​me​ ​muzikën​ ​e​ ​900-ës.

Çfarë​ ​aktivitetesh​ ​të​ ​tjera​ ​preferoni​ ​përveç​ ​violinës​ ​dhe​ ​muzikës?

Zanati​ ​që​ ​bëj​ ​është​ ​shumë​ ​zanat​ ​i​ ​bukur,​ ​këtë​ ​bukuri​ ​e​ ​kam​ ​zbuluar​ ​me​ ​kalimin​ ​​ ​e​ ​kohës,​ ​sidomos rreth​ ​të​ ​tridhjetave.​ ​Muzika​ ​më​ ​thith​ ​shumë​ ​kohë​ ​të​ ​gjithë​ ​jetës.​ ​Megjithatë,​ ​jam​ ​munduar​ ​që​ ​të kultivoj​ ​edhe​ ​pasione​ ​të​ ​tjera.​ ​Një​ ​prej​ ​tyre,​ ​si​ ​të​ ​gjithë​ ​meshkujt,​ ​është​ ​futbolli.​ ​Mundohem​ ​që​ ​ta ndjek​ ​me​ ​sa​ ​kam​ ​mudësi.​ ​Do​ ​të​ ​më​ ​pëlqente​ ​që​ ​të​ ​bëja​ ​edhe​ ​një​ ​zanat​ ​tjetër,​ ​për​ ​dhjetë​ ​vjet​ ​të isha​ ​fizik​ ​nuklear​ ​apo​ ​astronaut,​ ​të​ ​bëhesha​ ​gazetar​ ​ose​ ​mësues​ ​filozofie​ ​në​ ​universitet.​ ​Këto gjëra​ ​më​ ​tërheqin​ ​sumë​ ​por​ ​e​ ​di​ ​se​ ​me​ ​gjithë​ ​këtë​ ​volum​ ​pune​ ​që​ ​kam​ ​nuk​ ​mund​ ​t’i​ ​realizoj​ ​dot, por​ ​ngelen​ ​si​ ​ëndërr.​ ​Jeta​ ​e​ ​sotme,​ ​nganjëherë​ ​edh​e nuk​ ​ta​ ​lejon​ ​këtë​ ​gjë​ ​e​ ​këtë​ ​luks,​ ​sidomos​ ​kur ke​ ​edhe​ ​një​ ​familje.

Na​ ​zbuloni​ ​edhe​ ​diçka​ ​mbi​ ​familjen​ ​tuaj

Familja​ ​është​ ​një​ ​pjesë​ ​shumë​ ​e​ ​rëndësishme​ ​e​ ​jetës​ ​sime.​ ​Jam​ ​i​ ​martuar​ ​prej​ ​25​ ​vitesh.​ ​Ime shoqe​ ​është​ ​një​ ​violiniste​ ​nga​ ​Milano,​ ​ne​ ​jemi​ ​njohur​ ​në​ ​Konservatorin​ ​e​ ​Milanos.​ ​Kam​ ​një​ ​djalë të​ ​vetëm,​ ​Aleksandrin​ ​11-vjeçar​ ​i​ ​cili​ ​studion​ ​edhe​ ​violinë​ ​edhe​ ​piano.​ ​Ka​ ​marrë​ ​të​ ​njëjtën​ ​rrugë si​ ​ne​ ​dhe​ ​po​ ​shkon​ ​shumë​ ​mië,​ ​ka​ ​marrë​ ​shumë​ ​çmime.​ ​është​ ​shumë​ ​shpejt​ ​për​ ​të​ ​folur​ ​për​ ​një karrierë​ ​muzikore,​ ​por​ ​nuk​ ​dua​ ​ta​ ​detyroj​ ​të​ ​bëhet​ ​muzikant.​ ​Do​ ​ta​ ​lë​ ​të​ ​zgjedhë​ ​ai​ ​nëse​ ​i​ ​pëlqen muzika,​ ​sepse​ ​është​ ​një​ ​rrugë​ ​e​ ​vështirë​ ​dhe​ ​e​ ​gjatë.

 

Tags:

Home Dossier

Bordo
Shtator - No.63

SHKARKO VERSIONIN PDF