Kur Jude Law 40 vjeç, ai dinte se nuk duhet të vendoset. I konsideruar një ndër meshkujt zemërthyes të kinemasë, ai e kaloi nga pjesa më e madhe e tyre duke u bërë kështu mos etiketohej si "djalë i bukur". Tani 52-vjeçari ka gjetur atë që e quan "pikën e tij më të ëmbël": duke u krijuar si një aktor kameleonik që përshtatet me të gjitha personazhet që i ofrohen. Pikërisht një projekt si "The Young Pope" arriti të përmbysë atë imazh që është mësuar të shikonin. Duket se këto transformime shënojnë hapin e aktorit dhe kjo ka qenë mëse e tillë edhe në pamjen e tij.
Vetëm 20 vjeç në filmin “Wilde” ishit kandidat për çmimin “Tony”, au vulos aty e ardhmja si aktori juaj?
Edhe pse shumë i ri, unë kisha një pikë vërtet emocionuese si aktor. Kisha punuar në teatrin Royal Shakespeare dhe pata disa shfaqje në West End në Londër. Sapo kisha shkelur në Broadway dhe mora një emër për Tony. Pra, është një gjendje delirante dhe euforike të cilat mund të shikojnë çdo 20-vjeçar. Po, aty mendova: “Kjo është karriera ime, ajo që unë dua”. Edhe pse nuk kisha bërë asnjë film, kuptova se ishte një lloj tjetër bote ëndrrash.
A je ndier nervoz në skenat seksi me Stephen Fry?
Mbaj mendon që kemi kaluar një natë të gjatë në një bar një natë më parë, ku kemi folur dhe pirë verë. Të nesërmen ishim aq të trullosur në sheshxhirim, sa e dashuruam të tjerët (qesh). Ai ishte më i pjekur dhe po luante një rol ikonik, ndaj besoj se ishte më i vetëdijshëm, duke patur vëmendjen e tij.
Pasi hyre në kinematografi, një ishe i shqetësuar për të mos u etiketuar si “djali i bukur”?
Po, sepse u reklamova shpesh si idhull i llojit - djalë i bukur. Fakti që është i vetëdijshëm se aktrimi kërkon shumë më tepër punë se sa pamje, doja ta vërtetojë se nuk është thjesht një djalë i pashëm. Kur e kokën pas, nuk ka qenë aspak ashtu siç e shikon sot, sepse të 50-tat duket ajo periudhë e mbushur plot me zgjedhje jo fort të zgjuara. Nga ana tjetër nuk duhet harruar që asokohe Hollywood ishte një ring i egër.
Në vitet e para punuat me Steven Spielberg apo Martin Scorsese, sa ju formoi kjo eksperiencë si aktor?
Asnjëherë nuk mund të harrojmë rrugën ku kemi kaluar për të qenë ata që jemi sot. Ato ishin eksperienca që atë periudhë e në vazhdim patën një ndikim të jashtëzakonshëm në karrierën time. Gjithmonë kam qenë krenar që kam qenë pjesë e këtyre filmave, por pastaj takon një regjisor tjetër dhe i thua vetes: “Hesht, dëgjo, mëso, puno fort, bëhu i mirë”. Jam me fat, ndaj shpesh them që nuk mund të kisha rreth meje njerëz më të mirë. Kur ke pranë regjisorë të këtij kalibri, edhe aktorët punojnë në mënyrë të mrekullueshme.
Përpos baticave e zbaticave, e kujtoni momentin kur nisën t’ju profilizonte si aktor dhe jo djali i bukur?
Unë kam qenë shumë me fat, sepse ka patur periudha të gjata të jetës sime si aktor ku nuk jam ndier mirë. Renditesha më shumë te lista e aktorëve seksi, sesa tek ata më të mirët, ky është një etiketim i sikletshëm. Por, besoj se pas viteve 2000 gjithçka nisi të ndryshojë. Nuk ishte e lehtë, sepse u përballa me një mur që duhet ta kaloja: Kjo ishte hera e parë që pas një vrapimi vërtet të shkëlqyeshëm me rezultate maksimale për pamjen time, po përzgjidhesha për aftësitë aktoriale.
Kur shoh filmin “Spy” mendoj se jeni më mirë aktor për filma komedi, apo e kam gabim?
Jo më është dukur vetja si një spiun i çuditshëm. Sapo kisha mbushur 40 vjeç dhe e ndjeva veten brenda një kostumi që nuk më rrinte për shtat. Besoj se gjithë shkëlqimin në atë film e meritonte Melissa McCarthy. Kam sens humori, por nuk jam i prerë për role të tilla.
Kjo do të thotë që e meritoni rolin e James Bond në një të ardhme të afërt?
Jo, absolutisht. Do preferoja antagonistin që do të vrasë James Bond (qesh).
Dy nga filmat e tu më të komentuar janë “The Young Pope” dhe “The Nest”, edhe pse paksa komercialë?
Mendoj se janë pikërisht këto filma, që hapin për mua një kapitull të ri në karrierën time. Këtë më tha saktësisht Paolo Sorrentino, kur më takoi dhe më propozoi për të luajtur Lenny Belardo në “The Young Pope”. Nuk e kuptova menjëherë këtë gjë, por mendova: Ai është Sorrentino, pse duhet ta refuzoj! Aty e kuptova se pamja shpesh kthehet në mallkim për një aktor, sepse duhet të refuzojë filma seriozë, ku personazhet janë kaq kompleksë. Kjo është arsyeja që i kujtoj më shumë dashuri këto prodhime, sepse ishin aq kërkues sa nuk mjaftonte thjesht pamja e jashtme, por në thelb qëndronte karakteri. Ishte hera e parë që nuk më duhej të isha joshës dhe të tregoja aspektin tim fizik.
Pra ju ndiheni më mirë 50 vjeç, sesa kur ishin 20?
Sigurisht që për të arritur në këtë moshë më është dashur shumë punë, por besoj se jam me fat që kam kaluar përgjatë këtij rrugëtimi i cili më ka mësuar shumë. Ndryshe nga shumë njerëz që kur janë 50 vjeç, do të donin të ishin 20, unë besoj se nuk dua të kthehem pas, vetëm me kusht që të më kishin parë në kompleks si aktor, jo vetëm për pamjen dhe ngjyrën e syve. Gjithsesi e kam marrë një shpërblim, kam marrë dashuri nga publiku më shumë sesa duhet, pa më njohur sesi unë jam realisht.
Jeta juaj private është shumë më private, ka ndonjë detaj që doje ta ndajë me ne?
Sot kur e kthej kokën pas tyre, pse nuk kam arritur të ndërrojë këtë mur pak më herët. Besoj se publikut nuk i intereson kush jam unë në jetën reale, edhe pse në të shkuarën për shumë më tepër është abuzuar. Mund të them vetëm kaq në jetën normale, unë jam një personazh që kam gjithçka mbi disa gjëra krejt normale, me të mirat dhe të sëmurët e veta. Pra, matanë murit unë nuk jam një djalë tjetër, por jam njësoj si shumë të tjera. Një nga arsyet pse nuk jam i interesuar të promovoj atë që jam në jetën reale, është se çfarë mendoj dhe bëj në realitet, mund të pengojë audiencën të thotë: pse ai është kështu, apo ashtu.
ju mungon nga periudha e viteve '90?
Sigurisht kur kokën pas, e kthej atë periudhë me shumë mall, edhe pse të 20-at gjithçka rreth meje ishte si një fushë e minuar. Pastaj, kur mbush 30 vjeç thua, pse e bëra këtë gjë 10 vite më parë. Ndersa tani mund te them qe pranojne asaj kohe, kam mundesi te punoj, por edhe te pushoj. Tani ka më shumë që dua t'ia dedikoj krijimtarisë.
A ka ndonjë gjë nga ajo epokë që do të dëshironit ta shihnit të ringjallur?
Unë nuk jam një fans i madh i teknologjisë, e sidomos telefonit celular. Nga ajo kohë më mungon privatësia, ishte një periudhë që çdo gjë është si sot, që mund të jemi të gjurmueshëm dhe të kontaktueshëm me GPS në çdo moment të ditës.
Si do ta ndjej veten si baba?
Një baba i lumtur! Kam fëmijë dhe ata janë vërtet shumë të lidhur me mua, por edhe me disa të tjerë. Me djalin e madh Raff, ne vazhdojmë të punojmë për fushatat publicitare, si Brioni.
