Në një botë ku korrupsioni është në çdo cep, vetëm paratë — jo e vërteta, e as drejtësia — mbizotërojnë. Burrat në “Waterdrop” të Robert Budinës e marrin këtë deklaratë si parimin që drejton jetën e tyre. Është dogma e tyre, mënyra e vetme se si e kuptojnë botën. Por drama në zemër të këtij filmi tërheqës shqiptar vjen nga protagonisti i tij, një menaxhere e bashkisë që e mendon veten po aq mbi ligjin, duke zbuluar në kohë reale se si një sistem i tillë mbështetet te lloji i misogjinisë latente, nëse jo tërësisht të dhunshme, që ajo ka bindur veten se e kalon, kur në të vërtetë është shembulli më i dukshëm i saj, shkruan Variety.
Aida (një performancë e jashtëzakonshme nga Gresa Pallaska) është një grua në krye, një grua e cila krenaria e saj për privilegjin dhe fuqinë e saj e bën të pamundur ta imagjinosh një botë ku ajo nuk ka mundësi ta bëjë çfarë të dojë. Në punën e saj, ajo e ka rutine të mahnisë (dhe ndonjëherë të korruptojë) investitorët e huaj për t’i bërë ata të nënshkruajnë kontratat e shumta të ndërtimit që i mundësojnë asaj dhe bashkëshortit të saj, Ilir (Arben Bajraktaraj), të jetojnë një jetë të mbushur me para dhe pa shqetësime në qytetin e vogël që ata e kanë bërë shtëpinë e tyre. Një personazh që mund të hyjë në çdo dhomë që i pëlqen — dhomat e bordit, selitë e policisë, madje edhe dhomën e saj të gjumit — dhe të marrë atë që dëshiron sipas kushteve të saj, Aida nuk është një prezencë e ngrohtë, por duket qartë se ajo e ka shfrytëzuar (apo ndoshta e ka zhvilluar) këtë pamje të fortë për të qenë kaq e suksesshme.
"Ai është vetëm një fëmijë. Si mund të bëjë një fëmijë diçka kaq të tmerrshme?" pyet ajo veten. I është më e lehtë të kuptojë këtë kthesë ngjarjesh si një vazhdim të botës së korruptuar në të cilën lëviz kaq lirshëm. Por ndërsa dalin më shumë detaje dhe ndërsa burri i saj dhe burrat e fuqishëm që ai angazhon për të ndihmuar që të pastrojnë Markun, fillojnë ta përjashtojnë gjithnjë e më shumë, Aida mbetet të pyesë veten se sa e përfshirë është ajo ose sa mund t’i lejojë vetes të bëhet, nëse do të vendosë djalin e saj në vend të parë, përpara çdo gjëje — përfshirë, në mënyrë të qartë, të vërtetën.
"Waterdrop" na mban të fokusuar ngushtë te Aida. Nevoja e saj prej nene për të mbrojtur Markun — edhe kur mërzia e tij shkakton një lloj sinjali paralajmërues brenda saj — vazhdon të përballet me personazhin që ajo ka krijuar për të gjithë për të parë. Shpejt, ajo sheh se jeta që ka krijuar për veten dhe familjen e saj është gati të shembet plotësisht. Gjithçka që ajo do të bëjë për të mbrojtur atë që ka ndërtuar, shoqërohet me një akuzë tërheqëse për fuqinë e korrupsionit në këtë ish-shtet komunist, ku lëvizjet dhe marrëveshjet për ndërtimet e reja shkojnë paralelisht me pandëshkueshmërinë që djemtë si Marku (dhe shoku i tij Denis, i cili mund të ketë qenë ose jo në atë vilë atë natë, mund të ketë regjistruar Markun duke e keqtrajtuar vajzën e përmendur, mund të jetë personi që Marku po mbulon) e marrin si të drejtën e tyre të mirëqene.
Budina, i cili e ka shkruar bashkë me Ajola Dajën dhe Doruntina Bashën, nuk e kthen pafajësinë e Markut (apo fajësinë e tij, për atë çështje) ne shqetësimin kryesor të filmit. "Waterdrop" nuk zhvillohet si një procedurë hetimore, as si një dramë me akuza dhe kundërakuza, edhe pse merr elemente nga të tilla kuadre narrativë. Përkundrazi, kjo është një histori për mënyrën se si një sistem krijon vetë rrethanat që lejojnë Markun dhe Denis të qasen tek ajo që bënë me një qëndrueshmëri të privilegjuar.
"Pse nuk thërret policinë?" pyet Marku babain e tij në fillim. "A nuk e di se njihni të gjithë?" Dhe kështu, ndërsa filmi zhvillohet me kujdes dhe zbulohet ajo që ka ndodhur në vilë, po ashtu zhvillohet me kujdes personazhi kryesor, tragjedia e të cilit bëhet edhe më e pashmangshme për këtë arsye. Gjatë gjithë kohës, "Waterdrop" bashkon natyralizmin e thjeshtë me frymëzime më elliptike stilistike — në dialog, si kur na tregohet një mit për Liqenin e Ohrit gjatë një takimi biznesi, ashtu edhe në imazhe, si kur bisedat jashtë kamerës shoqërojnë pamjet nga lart të peshqve që shkëputen nga kocka gjatë një dreke. Rezultati është një film tërheqes, që funksionon si një përrallë moderne për korrupsionin, maskulinitetin, pandëshkueshmërinë dhe mënyrën se si qytetet, vendet dhe familjet e ngjashme e kanë të vështirë të zbërthejne se si këto tre forca plotësojnë dhe forcojnë njëra-tjetrën.
