Ambra Angiolini flet për luftën e saj kundër një sëmundjeje që e ka luftuar prej vitesh, bulimisë.
“Kur isha i vogël, pashë një film ku ishte një vajzë në një festë ku të gjithë ishin të veshur dhe po kalonin mirë. Ajo pati një sulm paniku: filloi të hante gjithçka nga bufeja, më pas vrapoi në banjë për të vjellë gjithçka. Ajo skenë hyri në kokën time dhe kur fillova të mos ndihesha mirë e kopjova – tregoi aktorja. “Bulimia e bëri trupin tim fajtor se ishte bërë ndryshe nga ajo për të cilën isha bërë e famshme.”
Ajo i tregon Ambra Angiolinit Sette del Corriere në një intervistë të gjatë në të cilën ajo flet për të për brishtësinë e saj dhe për çrregullimet e saj të të ngrënit kur ishte më e re.
“Njerëzve u interesonte vetëm që unë të dobësohesha sërish, ndërkohë që po pajtohesha me humnerën që kisha brenda. Ndaj mbylla sytë: nuk mund të shpërqendrohesha nga ato gjëra, nuk mund t’i dëgjoja para se të kuptoja se çfarë po më ndodhte”, vazhdoi ajo.
“Bulimia është si të kesh një tumor në shpirt. Nuk ka një kurë të menjëhershme, e njëjtë për të gjithë: është një proces personal që duhet kaluar deri në fund. Nëse e anestezoni veten, sëmundja bëhet ju dhe nuk e hiqni më atë. Vajzave u them: Nuk ka shërim të menjëhershëm dhe është e njëjtë për të gjithë: është një proces që duhet kaluar deri në fund. Mbajani dorën, ecni bashkë me të, derisa të largohet përfundimisht nga ju”, shpjegoi ajo më vonë.
Lindja e vajzës së saj Jolanda, me Françesko Rengën (nga i cili u nda më vonë), ishte qershia mbi tortën e një rruge rilindjeje: “Jolanda ka mbushur një boshllëk. Kur e gjeta brenda barkut, ndjeva se ajo pjesë e dashurisë që kërkoja kudo ishte në të vërtetë brenda meje”.
Prezantuesja ka dashur gjithmonë të ketë një marrëdhënie transparente me publikun. Kujtojmë se pak kohë më parë tregoi se kishte ndjekur një kurs psikoterapie kur i dha fund historisë së saj të dashurisë me Massimiliano Allegrin.
Rrëfimi i saj synon t`u kujtojë të gjithëve se nuk duhet nënvlerësuar ky çrregullim.
“Mos e minimizoni atë. Mos denjoni ta cilësoni sëmundje fiksimin e vajzave që duan të jenë: 90-60-90. Quhet sëmundje, duhet trajtuar, duhen bërë hulumtime”.
46-vjeçarja gjithashtu tregoi se çfarë e ndihmoi për t`u shëruar.
“Gjëja më efektive, për mua, ishin shënimet që linte nëna ime, në tualet, aty ku unë shkoja për të vjellë. Në to shkruante se çfarëdo që të zgjidhja të bëja unë, ajo do të ishte me mua. Domethënë që unë isha gjithmonë vajza e dëshiruar prej saj. Ndaj them sot, lini gjurmë dashurie. Mos u mundoni ta zgjidhni ndryshe një problem. Vetëm kështu çdokush mund ta gjejë rrugën e tij”, tha Ambra.
Përjetimi i bulimisë e ka shtyrë atë të jetë sot protagoniste e fushatave të ndryshme sensibilizuese. Një libër i titulluar “InFame” rrëfen pikërisht për këtë periudhë.
Galeria fotografike
