Nga Ana Cara
E fundit radhë që të pashë tamam më ra ndër sytë e mi teksa shihja atë fytyrë të fryrë, me hundë disi të stërmadhe e harkuar dhe e shtruar si ndonjë rrëshqitëse fëmijësh me një fjalë, disi me sa të pashë gjerë për së largu .
Ajo salla e madhe me ndenjëse zinin ende vendet duke folur e qeshur njerëzit që prisnin një shfaqje për historinë mesjetare për qytetet me një grimë zbuluese e pjesa tjetër e saj në harresë të plotë. Sytë e mi e harruan atë shfaqje si shkova veçmas për ta parë.
Mendjen tek e fundit, ashtu fluturimthi shkuan në fytyrën e hundës së madhe me fytyrën e vogël shumë. Njerëzit ishin me vështrim te fytyra e tij andaj dhe qeshnin si t’i hidhnin atij një thikë nën shpatull.
“Djalli vetë s’do mund të qe aq i shëmtuar sa ai”….binin thirrjet e njerëzve mbi atë fytyrë të çuditshme . Por ja që ai djalosh kishte qenë me “Mendje të Plotë”, kjo fjalë disi vullnerabël karshi podiumit që nuk pushonin me talljet ndaj tij.
Heshtja dhe qetësia e bënin njeri, përkundrejt të gjithëve, por ky mbante vesh mbi historinë në ekran dhe shkonte në jetën e asaj ç’ka shihte dhe hulumtonte në të. Duhet të reflektosh porsa të zgjohesh …….E bukura të rrinë përbrenda, ndërkohë që nuk mund të lidhesh dot dy fjalë, ndesh për atë historinë që nesër do të jetë e domosdoshme diku, a në një zyrë ku i dihet…..
Ti me një pamje mbresëlënëse ke dhe rrinë në zyrën më të mirë kur mendjen se huazo për të karriera e punës, ndërsa mendja e fytyrës së hundës së stërmadhe, pikërisht dëng në mendime kaq të përpikta i zgjidh në minutë. Pastaj e shikon atë që tallë e dënglediset në zyrën më të punëmadhes! @ana
